Plannen gewijzigd.

Nou, daar is die dan eindelijk. De eerste blog vanuit Spanje. Want wat heb ik hier lang over zitten dubben. Ik kan namelijk niet schrijven dat het allemaal perfect gaat. Tenminste niet zoals gepland. Wel kan ik zeggen dat deze ervaring mij zo veel leert. Het is geweldig, niet makkelijk, maar alsnog een geweldig ervaring.

Toen ik hier aankwam op 9 juli verbleef ik eerst een week bij Carmen thuis. Dit was een geweldige week! Dagelijks dingen ondernomen met vrienden, bijgepraat, gelachen, ijsjes gegeten en gezwommen. Ik voelde me helemaal thuis, en zo ontzettend gelukkig en trots op mezelf, omdat ik dit allemaal zelf doe. Ik bouwde wat zelfvertrouwen/ liefde op, iets wat op mijn ‘goal list’ stond voor deze 5 weken.

Na 6 geweldige dagen was dan ook de dag aangebroken dat ik ging beleven waarvoor ik hier eigenlijk naar toe was gekomen, werken als au-pair. Met een koffer vol nervositeit voor het onbekende ging ik in de ochtend samen met Andres (de man van Carmen, volg je t nog?) ontbijten in een barretje hier om de hoek, hier hadden we namelijk afgesproken met Marie Carmen, de moeder van het au-pair gezin. Echter had ik er best veel moeite mee om afscheid te nemen van Andres, en voor de komende 4 weken in een onbekende situatie te stappen. Dit was de eerste keer dat ik me dan ook echt alleen voelde. Geen vertrouwde omgeving meer om me heen. Echt een sprong in het diepe.
Dus, toen in de auto met Marie Carmen en haar dochter (mijn ‘au-pair tiener’) naar hun huis in een stadje zo’n 20 minuten rijden van Sanlucar. Het was totaal anders dan ik had verwacht, door hun verhalen verwachtte ik een groot en schoon huis, dit was niet het geval. Maar goed, we zouden toch die avond naar hun super de luxe strand huis gaan, met zwembad en squashbaan zoals ik in mei van hun had begrepen. Eerst gingen we naar hun oma die in Sanlucar woont om te zwemmen en te lunchen. Zo gezegd zo gedaan, op naar Sanlucar. Het huis van hun oma was groot, mooi, en het uitzicht wat je daar hebt is geweldig! Dit beloofde wat voor het strandhuis. Maar toen er een deel van hun familie over kwam begon ik me toch heel erg alleen te voelen, ik verstond deze mensen niet omdat ze zo’n sterk accent hebben. Hun hadden het leuk met elkaar, ik voelde me er buiten staan. Ik was toch een onbekende. Het liefste pakte ik mijn koffer en vertrok door de achterdeur, terug naar Carmen en Andres. Na heel wat ongelukkig voelende telefoontjes besloten om tot zondag te proberen, te zien of het gevoel weg zou gaan. Het strand huis zou immers veel belovend zijn en daar was ik stiekem ook wel heel erg benieuwd naar. Dus op naar het strand huis, na een autorit van 1.5 uur bleken we er al te zijn, het was geen strand huis in malaga, het was een klein huisje in een stadje dat dichtbij het strand was, maar niet aan het strand lag. Er was wel een zwembad, van de buurt, ook een tennisbaan, ook van de buurt en een stukje lopen. Er was geen internet en ik deelde een slaapkamer met Paula. Alles behalve wat ik had verwacht. Een grote verandering dus, en iets wat mijn heimwee gevoel niet deed oplossen.
De familie was super lief, ze vroegen steeds naar dingen die ik leuk vond om te doen, ik kon ze alles vragen, ze zorgden heel erg goed voor me. We zijn in de dagen tot zondag naar het strand geweest, hebben elke dag gezwommen en zeker veel plezier gemaakt. Maar het heimwee gevoel ging niet over. Ik miste het hebben van vrienden en de lol. Ik miste het bekende, het vertrouwde en ook het vrij zijn, mijn eigen gang kunnen gaan.

Na veel denkwerk, telefoontjes met Nederland en afwegingen maken heb ik er, ongeacht de geweldig lieve familie, voor besloten om terug te gaan naar Carmen. Eerst voelde mijn beslissing als falen, ik gaf immers op. Maar nu voelt het als iets waar ik trots op ben. Ik heb niet opgegeven, ik heb voor mezelf gekozen. Ik ben niet doorgegaan omdat dat van me verwacht wordt, ik heb voor mijn eigen geluk gekozen. Ik kan het dus toch ;).

Gister terug gekomen bij Carmen, wat toch ook weer even wennen was. Voor hun ook een hele omschakeling, en ook voor mij. Iets wat we allemaal niet hadden verwacht. Maar het zijn mensen van goud, want ze geven mij de keuze om op dit moment te kiezen voor een omgeving waar ik verder kan werken aan het idee waarom ik hier ben. En daarmee bedoel ik niet het au-pair zijn, maar het opbouwen van zelfvertrouwen, zelfstandigheid en zelfliefde. Wel kwam Carmen met het nieuws dat zij vanaf 3 augustus voor 2 weken op vakantie gaan, en dat ik hier dan niet meer kan zijn. Toen ontstond er dus lichte paniek, weer iets wat niet in mijn zomer script staat. Want dat zou dus betekenen dat ik terug zou moeten naar Nederland. Iets wat ik helemaal niet wil, omdat ik 1. Het au-pair werk al heb beëindigd omdat het niet was wat me gelukkig maakte en dan zou ik 2. Mijn tijd hier ook nog moeten inkorten omdat ik die keus heb gemaakt. Hoe leg je zo iets thuis uit? Maar ook hoe leg je zo iets aan jezelf uit? Ik voelde me mislukt, mislukt dat het allemaal zo liep, het zou dus betekenen dat ik dit niet kan. Alleen zijn en reizen. Nu weet ik dat dit niet klopt, ik kan dit hartstikke goed. Het loopt alleen anders, maar ik flik het toch. Het script is misschien veranderd maar ik ben er nog steeds. Alles is eigenlijk nog steeds hetzelfde, maar net wat anders.

Er stond alleen nog wel een afspraak, en dat was maandag (gister) paardrijden met Paula, Jose (de au-pair kinderen) en hun nichtje Patri. Ik had verwacht dat dit niet meer door zou gaan, omdat ik was gestopt met ‘werken’ bij hun. Iets wat in mijn oren heel logisch klonk. Maar wat ik al eerder zei, is dat het geweldig en super lieve mensen zijn. Dus zo stonden ze gister avond met zijn allen voor de deur van Carmen haar huis, om me op te halen om te gaan paardrijden.
Wauw! Wat was dit geweldig. Het is moeilijk om te beschrijven, maar het was fantastisch! Patri heeft 2 paarden, na poetsen en opzadelen zijn we eerst wat over het terrein gaan hobbelen. Beide paarden bereden en uitgetest. Heel anders dan mijn lieve paardje in Nederland, maar een geweldige ervaring. Super lieve beestjes. En toen gingen we op buitenrit, Jose en Patri op een paard (jup, met zn 2en) en ik op het andere paard, zonder cap! Want dat is hier blijkbaar niet gebruikelijk. Met de wind door de haren over een berg gestapt met de paarden. Rechts van ons was de afgrond, maar niet alleen de afgrond, ook het meest mooie uitzicht over Sevilla. Vanaf de hoogte waarop wij zaten konden we heel Sevilla zien liggen. Wauw wauw en nog eens wauw! Toen we door liepen namen we een afslag en moesten we ter paard een heuvel opklimmen, dravend de heuvel op om vervolgens een ander fenomenaal uitzicht te bewonderen; zonsondergang met uitzicht over het Spaanse droge landschap met bergen aan de horizon. Nogmaals wauw wauw wauw! Een droom die uit kwam, het was perfect!
Toen we klaar waren en Marie Carmen ons weer op kwam halen zei ze dat wanneer Carmen en Andres op vakantie gaan ik wel voor 2 weken bij hun mocht zijn als ik dat wilde. Een gouden aanbod, zo lief en gastvrij.
Vandaag nogmaals nagedacht over alles, ik ben tevreden met mijn besluit dat ik heb genomen, gelukkig met de mensen die ik hier om me heen heb, trots op mezelf, en ook heb ik het besluit genomen om de laatste 2 weken nogmaals als au-pair terug te gaan. Dit keer wetende wat me te wachten staat. En dat zijn super lieve mensen met een hart van goud.

Ze zeggen altijd, wanneer je alleen reist kom je jezelf tegen, iets wat ik me niet zo goed kon voorstellen. Want je neemt jezelf mee. Maar nu weet ik wat ze er mee bedoelen, want het tegenkomen van mezelf doe ik hier zeker. Het enige wat ik er van wordt is sterker, en trots, trots dat ik dit avontuur aan ga, gelukkig dat ik zulke geweldige mensen om mij heen heb en toch ook een stukje zekerder van mezelf want uiteindelijk komt het allemaal wel goed!
Perfectie bestaat niet, ook al proberen we het allemaal na te streven.


'If you don't like where you are, move! You're not a tree.'