Where is the good in goodbye?

De dagen en uren vliegen voorbij, want over een week zitten we alweer in Nederland.
De tijd gaat me echt veel te snel, wat komt door het uitermate genieten van alles.

Iets wat ik hier wel heb geleerd is dat alles wel goed komt, dat je je niet druk hoeft te maken om veel dingen omdat als het niet gaat zoals het komt, komt het wel zoals het gaat.
En ook staat het woord plannen niet meer in veelvoud in mijn woordenboek. Doen waar je zin in hebt komt er wel vaak in voor. En tuurlijk zijn er wel verplichtingen, maar naast die verplichtingen zijn er nog zo veel meer dingen.

En zo hebben Katja en ik afgelopen woensdag besloten om voor het weekend naar Sierra Nevada te gaan, een ski gebied op 3 uurtjes rijden vanaf Sevilla.
Helemaal enthousiast gingen we vrijdag met de bus op weg naar Granada, vanuit Granada moesten we een taxi pakken richting Sierra Nevada, omdat er geen bussen meer reden.
En zo reden we langzaam richting de sneeuw, en begon het me toch wel te kriebelen. En ook bekroop me toen (weer) een heel gelukkig gevoel. Want we doen het toch wel maar even! Ik leef hier zo.
Na een mooie taxi rit door de bergen (voor wat we er van konden zien, het was donker) kwamen we aan in Monachil (het dorpje in Sierra Nevada), de taxichauffeur kon het hotel niet vinden dus zette ons de taxi uit. En toen we buiten kwamen schrokken we van hoe koud het was. Want na een half jaar geen vries kou te hebben gevoeld kwam -2 toch wel even hard aan, haha.
Maar we wisten nog steeds niet waar ons hotel was dus zijn we gaan vragen bij Een ski verhuur, en wat bleek; het hotel lag helemaal boven op de berg, en wij stonden er onder. Pfff... En er reden geen bussen meer. Dus wat doe je dan? Maar gelukkig was onze held nabij, want de meneer van de ski verhuur bood aan om ons naar boven te brengen. Wauw!
De mensen zijn zo ontiegelijk vriendelijk hier, echt; Nederland kan daar nog wat van leren. Mensen leven hier met elkaar! En niet ieder voor zich.
Dus zo kwamen we boven bij ons hotel, met geweldig uitzicht over het ski gebied.
De volgende dag hebben we ski's gehuurd en skibroek (jup, zelfs dat is mogelijk) en ski passen gehaald en zijn we het gebied in gegaan.
We hebben echt heerlijke ski dagen gehad, met heel veel lol.
Het ski gebied was boven verwachting en de piste's waren mooi op niveau, dus aan uitdaging gelukkig geen gebrek.
Het was echt een heel bijzonder en gezellig weekend. Echt een hoogtepunt van dit avontuur hier.

En dan is nu toch echt de laatste week aangebroken, het is zo raar! Alles wat ik hier heb opgebouwd valt straks weg, tuurlijk kan ik terug komen, maar dat is anders.
En dat maakt het zo moeilijk om afscheid te nemen. Tuurlijk heb ik weer zin om mijn familie en vrienden te zien, maar het achter laten van de mensen hier is ook heel moeilijk.
Als ik thuis kom in Nederland is alles weer hetzelfde, en ik ben de enige samen met Katja die deze ervaring hebben en weten hoe het echt was. In Nederland is alles en iedereen weer normaal en verwacht ik gewoon weer door te gaan met waar ik gebleven was.
Ik hoop niet dat dit zo is, ik wil de dingen van hier door zetten, het gevoel en het leven.

Ohja, even om onchronologisch te doen; afgelopen donderdag zijn we ook naar school geweest! Het was de dag van de gehandicapten dus hadden ze allemaal activiteiten bedacht en wij mochten helpen! In het begin was het allemaal wat ongemakkelijk omdat we niet met de mensen konden communiceren, maar later werd het echt heel erg gezellig. Iedereen was wat gewend aan ons en wij aan hun.
We hebben samen met de andere studenten spelletjes gedaan met de jongere kinderen en aan het eind hebben we met de klas een brunch gemaakt en gegeten.
Het was heel erg gezellig, en de brunch eindigde in een feestje. Iets wat gewoon kan op school hier in Spanje. De muziek werd aangezet en iedereen begon te dansen en te zingen, zelfs de docenten.
Iets wat in Nederland dus echt niet gebeurd. Er zijn zo veel regels in Nederland, en alles moet altijd zo officieel en via bepaalde wegen. En er kan bijna niet van zo'n weg worden afgegaan.
En dat maakt het ook dat er hier meer geleefd wordt. Omdat meer dingen kunnen, het is positiever en meer met elkaar. Het gaat er om dat je het hier leuk hebt met elkaar. Dat je gelukkig bent, dat is het doel. In Nederland is dat natuurlijk ook zo, maar het is ieder voor zich en en ook gaat het meer om wat je doet, in plaats van wie je bent.

Het viel me heel erg op dat ze hier (zoals ik het eerst zag) minder geïnteresseerd zijn in je hobby's en andere interesses. Tot dat ik hoorde dat dit niet zo was. Ze vragen hier niet na omdat ze dit niet uitmaakt, het gaat ze om het persoon, om wie je op dat moment bent. En niet om wat je doet. En dat vind ik eigenlijk heel mooi.

En niet dat in Nederland alles zo verschrikkelijk is hoor, maar het is anders. En deze ervaring heeft wel mijn ogen geopend. En dat vind ik alleen maar leuk en mooi :) het heeft me denk ik makkelijker gemaakt.
En tuurlijk is hier niet alles positief en gaat het niet altijd perfect en goed. Maar dat moet je niet onthouden, "always remember the positive things of life, that makes you live".

Het is nu alweer bijna tijd om gedag te zeggen tegen de bijzondere dingen van hier, tegen deze ervaring. Maar de aankomende dagen ga ik nog uitermate genieten van alle dingen die ik hier doe, alle momenten sla ik op.
Het afscheid zal niet makkelijk worden, maar het welkom in Nederland en het weerzien van alle lieve vrienden en familie verzacht het vast wat.
Eerlijk gezegd kijk ik er best tegen op om naar huis te gaan, ik ga het hier echt missen! En iedereen in Nederland is door gegaan. Gewend aan dat je er niet meer bent. Hoe zal het zijn als ik weer terug kom? Ik merk het snel genoeg, nog 6 dagen.

En zoals kinder boeken van vroeger al zeiden;
"How lucky i am to have something that makes saying goodbye so hard" - Winnie the Pooh

En hiermee sluit ik dit verhaal af, en ook is dit mijn laatste blog vanuit Spanje.
En tegen jullie zeg ik; tot snel, heel snel!

Hasta pronto, lots of love Rixt